स्वार्थी माणसाचे वर्णन करणार्‍या या काव्य पंक्ती आहेत.
देव पूजा-अर्चा सारं असतंं स्वत: साठी,
देवाला यातलं कांही नको असतं स्वत: साठी.
फुलं आपण अर्पण करतो देवाला ती काय त्याच्याकडे नाहीत म्हणून ?
सारी पृथ्वीच ज्याचा बगीचा त्याला काय करायचं फुलं घेवून.
नैवेद्य जो आपण दाखवितो, तो काय देव खातो ?
तो तर स्वत:च प्राणीमात्रांचं भरण पोषण करतो.
निरंतनाच्या इवल्या ज्योतीने ओवळतो आपण प्रभुला
चंद्र सूर्य जातीने हजर त्याच्या दिमतीला.
स्तोत्र त्याची गातो, ती काय हपापला म्हणून स्तुतीला ?
निर्गुंण निरंकार जो त्याला अवडंबर हवंय कशाला ?
ते स्वत:साठीच असतं करायचं.
प्रार्थनेने देव बदलत नसतो, स्वत:च स्वत:ला असतं सुधरायचं.
आवडलेल्या आमटीचा आवाज करीत मारता भुरका, विश्वास ठेवा यात कांही पाप नाही.
आनंदाने जगायचं नाकारणं या सारखा दुसरा शाप नाही.
जबरदस्त डुलकी येते धर्मग्रंथ वाचता वाचतां, लहान मुला सारखे खुर्चीत तुम्ही पेंगू लागता,
विश्वास ठेवा यांत कांही पाप नाही.
आनंदाने जगणं नाकारणं यासारखं दुसरा शाप नाही.
देवाला पुढील रांग टाकून तुम्ही वेगळी वाट धरता.
गरम कांदाभजी खाऊन पोटोबाची पूजा करता.
विश्वास ठेवा यांत कांही पाप नाही.
आनंदाने जगायचं नाकारण याच्या सारखी दुसरा शाप नाही.
प्रेमाची हाक येते, तुम्ही धुंद साद देता ।
कवितेच्या ओळी ऐकून मना पासून दाद देता.
विश्वास ठेवा यांत कांही पाप नाही.
आनंदाने जगण्याचं नाकारण याच्या सारखं दुसरा शाप नाही.
लक्षांत ठेवा परमेश्वराला यांतील कांही नको असते, त्याचेच त्याला प्रेमाने द्यायचे असते.
त्यासाठी तो प्रेमाचा भुकेला असतो म्हणून ब्रम्हचैतन्य महाराज म्हणतात –
‘‘प्रभुरायाला तहान प्रेमाची’’
इतर सारं कांही माणूस स्वत:साठी करतो…
