नाटक चालू असताना एका ठिकाणातून दुसर्या ठिकाणावर जाणे, व तेथील रंगमंच प्रेक्षकांचे नजरे समोर एका रंगमंचावर अनेक रंगमंचाच्या प्रतिकृती उभ्या करणे, हे त्यांचे वैशिष्ठ होते.
तेथे एका नाट्यप्रयोगातील चार ओळी मला आठवल्या,
ये जिंदगी का रंगमंच है दोस्तो, यहाँ सभीको नाटक करना पडता है ।
वैज्ञानिक ढुंढ रहे है मंगलपर जीवन है या नही, और हम ढुंढ रहे है कि जीवन में मंगल है या नही ॥
याप्रमाणे प्रत्येकाचे जीवन हे फिरते रंगमंच आहे.
त्या प्रत्येकाला दुहेरी नाटक करावे लागते व आपली कला प्रदर्शित करावी लागते.
सासू, सून, मुलगा, बाप, श्रीमंत-गरीब, नम्र, घमंडी, शांत, क्रोधी अशा प्रकारचे दुहेरी भुमिका प्रेक्षकांसमोर उभी करावी लागते.
त्यातून खर्याखोट्याची प्रचिती येते.
पण यासाठी फिरत्या रंगमंचावर उभे रहाण्याची तयारी असावी लागते.
ज्याने विवेकाने असा फिरता रंगमंच उभा केला, त्याच्या समोर सर्व नाटक उभे रहाते व जीवनाच्या शेवटी त्याचे मोज माप होवून त्याला गती प्राप्त होते.
जीवनाचा हा फिरता रंगमंच फार महत्वाचा, ज्ञानाचा, आदर्श ठरेल.
ज्याला या रंगमंचावर शिताफिने काम करता आले तो सुखी झाला असे म्हणावे लागेल.
