प्रपंचात माणसाला काय हवे आहे व तो काय करीत आहे हे दाखविणारे हे वचन आहे.
माणसाला हवा सदानंद पण देवाला देतो काही सेकंद.
विषयामध्ये जातो गढून, देवाची आठवण अधुन मधुन,
प्रपंच करतो आवडीने, परमार्थ मात्र सवडीने,
नाही पूजा नाही ध्यान, मोबाईलशी अनुसंधान,
नामस्मरण बोअरींग फार, त्याने काय होणार याद ?
देवाने करावी कृपा खास, गप्पा मारतो तासन तास,
जप करतो माळेवर पण खरे प्रेम पैशावर,
खिचडीसाठी करतो उपवास, भक्तीमध्ये पूर्ण नापास,
स्वत:च्या पानांत वाट्यांची दाटी, नैवेद्याला छोटी वाटी,
संकट आल्यावर देव आठवतो, नवस बोलून डिल करतो,
अभिषेक मोठ्या थाटांत करतो, रिटर्नवरती डोळा असतो,
सर्व करतो स्वत:साठी, पण देव हवा सदा पाठी,
देवाकडे सारखं मागणं, माणसा काय तुझे हे वागणं,
शक्ति दे, युक्ती दे, बुद्धी दे, विद्या दे, नोकरी दे,
घर दे, बायको दे, मुले दे, किर्ती दे, सुख दे, समाधान दे,
आणि हे सार कायम टिकू दे, असाही देवा वर दे,
हसून देव म्हणतो माणसा, थकलो तुला देवून सारखा,
मागण्या मागतोस मस्त पण एवढा मी नाही स्वस्त,
मागुन मागुन थकत नाहीस, थँक्यू सुद्धा म्हणत नाहीस,
भक्ती मध्ये करतो लबाडी, अरे चाललीये कुठे तुझी गाडी,
एवढं सगळं द्यायचं म्हणतोस पण माझ्यासाठी काय करतोस?
थोडीफार आठवण काढून मलाच तुझी सेवा सांगतोस,
अरे एकदा तरी म्हण राजा,
देवा मला भक्ती दे, पायी तुझ्या मुक्ती दे,
तुझे रुप पहाण्यासाठी डोळ्यामध्ये भूक दे,
तुझे गीत गाण्यासाठी कंठामध्ये सूर दे,
तुझी महिमा ऐकण्यासाठी कानामध्ये आस दे,
तुझे नाम घेण्यासाठी माझा प्रत्येक श्‍वास दे,
सुटे माझी आसक्ती, लाभो मला विरक्ती..
अंत:काळ साधण्यासाठी नामा मध्ये प्रेम दे..
