फुंकर हा ऐक भावना अविष्कार आहे.

एखाद्या ज्वलंत प्रश्‍नाला सोडविण्याचे ऐक उत्तम साधन आहे फुंकर.

फुंकर शब्द समोर आला की लहानपणीची गोष्ट माझ्या डोळ्यासमोर येते.

आजी आजोबांनी लाडाने त्यांचे बरोबर गरम गरम चहा पिण्याची सवय मला लावली होती. त्यांच्या समोर चहा आला की, तो मला केव्हा मिळेल यासाठी माझी गडबड सुरु असायची. गडबडीत तो वाफाळलेला चहा मी बशीला तोंड लावून पिण्याची घाई करीत असे. चहाने माझे ओठ भाजले जायचे पण चहाची ओढ मात्र कमी होत नसायची. तेव्हा पुन्हा असे ओठ भाजू नयेत म्हणून आजी चहाच्या बशीला फुंकर मारुन मला चहा पाजायची.

येथे फुंकर काय असते याची मला जाणीव झाली. आज्जीच्या एका फुंकरीने मला आयुष्यात निरनिराळ्या जागी फुंकर घालण्याची विद्या शिकविली.

गावाकडे असताना घरधनी शेताकडे निघालेला असताना त्यांना भाजी भाकर बांधून देताना, भाकरी भाजताना चुलीत लाकडे घालून फुंकणीने फुंकर घालून भाकरी भाजून त्या शेतकर्‍याची बायको कशी कसरत करीत होती ते दिसले.

त्या ठिकाणी फुंकरी वरील एक काव्य पंक्ती समोर आली. ती अशी –

धनी निघाले शेतावरती, बांधुनी देण्या भाजी भाकरी,
चुलति सारुनी चार लाकडे, निखार्‍यावर घाली फुंकर..

माय जाणते दमले (लेकरु) खेळून बाळ भुकेने स्नानानंतर,
बशी धरुनी दोन्ही हाती, फुंकर घाली दुधावरती…

कोमल कोवळे तान्हे बालक, चळवळ भारी करी निरंतर,
ओठ मुडपूनी हसे निरंतर, चेहर्‍यावरती हळूच फुंकर..

खेळ खेळता सहज अंगणी, डोळ्यांत उडे धूळ कंकर,
नाजूक हाते उचलून डोळा, सखी घालते हळूच फुंकर..

राधा रमण मुरलीधर, धरुन वेणू अधरावर,
काठीतसे मधूर मधुर सस्वर, अलगुज मारुनी फुंकर..

किती दिवसांचा वियोग साहे, रागे जरी ती प्रिया नवशर,
कशी लाजते पहा खरोखर, तिच्या बटावर घालून फुंकर..

सीमेवरुनी घरधनी येता, अल्प मिळाला संग खरोखर,
रात जाहली पुरेत गप्पा, दिवा माळवा मारुनी फुंकर..

संसारातील जखमा, चटके सोसायचे,
जगणे खडतर, सुसह्य होते, कुणी घालता सहानभूतीची हळूच फुंकर..

अटळ आहे भोग भोगणे, कुणी गेल्याचे दु:ख भयंकर,
पाठीवरती हाच फिरवूनी दु:खावरती घाला फुंकर..

कितीक महिने गेले उलटून, मित्र भेटती नाही लवकर,
मैत्रीवरची धूळ झटकुया, पुनर्भेटीची घालून फुंकर..

असा हा सहज सुंदर, स्वाभाविक भावनांचा अविष्कार आहे.. फुंकर