मार्ग म्हणजे रस्ता. एखाद्या ध्येयाकडे घेवून जाणारा रस्ता.
मनुष्य जन्मामध्ये माणूस अनेक ध्येये घेवून ती पूर्ण करण्यासाठी दिवस रात्र धडपडत असतो. अशा प्रकारे सुख मिळविण्यासाठी बाहेर पडलेल्या अनेकांनी रस्त्यावर गर्दी केलेली असते.
प्रत्येकाला सुख हवे असते व ते सुख लगेचच हवे असते. हा विचार अल्पसुखाचा स्वार्थाचा झाला. येथे बुद्धी पण अल्प असते स्वार्थी असते. ‘मी’ व माझे एवढेच सुखाचे क्षेत्र निर्माण होते.
‘मी’ सोडून इतर सुखी व्हावेत ही भावना त्या ठिकाणी नसते. तेथे सुखाचा मार्ग संपतो.
आपण व्यवसाया निमित्त गांव सोडून शहरात जातो तेथे रहाण्यासाठी बंगला-प्लॉट घेतो त्यावेळी गांवाकडून येणार्‍या नातेवाईकांचा विचार करतो व त्याप्रमाणे त्यामध्ये सोई उपलब्ध करतो.
यामुळे त्यांचे आगमन सुखाचे होते आनंदाचे होते. तसा दृष्टीकोन असणे गरजेचे आहे.
सुखाचा मार्ग हा विस्तृत-राजमार्ग असणे गरजेचे आहे. त्या मार्गावर कोणाचीही कोणाकडून अडवणूक होणार नाही.
हाच खरा सर्वांना सुख समाधान देणारा सुखाचा मार्ग होय.
सुखाचे मार्गावरुन भ्रमण करताना प्रपंचात स्वार्थ साधला जातो तर परमार्थात नितांत सुख प्राप्त होतो.
याप्रमाणे साधकाने प्रपंंच व परमार्थात सुख-आनंद प्राप्त होण्यासाठी आपला दृष्टीकोन बदलून सर्वांना सुख लाभेल असा विचार मनात ठेवावा.
सुखाचा मार्ग तयार करावा लागतो. तो काही प्राब्धाने तयार होत नाही.
त्यासाठी काम, क्रोध, मोह, आसक्तीची उगच वाढलेली लक्तरे दूर करणे गरजेचे असते.
असे निर्मोही आनंदी जीवन म्हणजेच सुखाच्या मार्गावर जगणे होय.
तसे जगण्याचा प्रयत्न करुया मार्गाचे राजमागामध्ये रुपांतर करण्याचा प्रयत्न करुया.
